Gevouwen Lucht
Ik heb net een mooi handje lucht gevangen.
Ik zag het voorbij komen op het moment dat ik de vuilniszakken buiten zette.
Ik keek net tussen de grijze containers en zag het heel schuchter tegen de klep zitten.
Ik schep het bolletje lucht op en hou het met ongekende aandacht tegen mij aan.
ik open voorzichtig mijn iets te klamme handen en vol verbazing kijkt de lucht mij aan.
Door mijn zweterige handen heeft het moeite om te bewegen.
Ik verontschuldig me voor het ongemak maar ben blij met de plakkerige luchtigheid.
Het vertelt dat hij op zoek is naar een vorm waarin hij gevouwen kan worden.
Ik kan mijn geluk niet op en vertel waar ik naar op zoek ben.
Het neemt een zwarte kleur aan en speelt tegelijkertijd met mijn grijze gedachtes.
Ik heb een geborgen plekje tussen spaanplaat, piepschuim en wat kranten in mijn fietstas.
In die ruimte laat ik het bolletje lucht vrij.
Het botst eerst tegen alle muren en zoekt de vergeten gaatje op.
Er ontstaan vage driehoeken die steeds van kleur veranderen.
Ik probeer de vormen te pakken, maar ze glippen tussen mijn vingers door.
De lucht begint zich te vouwen.
Het geeft mij contourloze aanwijzingen waar ik moet duwen.
Mijn hoekige gedachten kronkelen tussen de vormen.
De lichtblauwe overlap breekt af en valt op de grond.
Van bovenaf scheert de gevouwen lucht zich richting de rand van mijn schoen.
Ik kijk naar boven en voel de damp van warme en stekelige overpeinzingen naar beneden komen.
Ik krijg geen lucht meer.
De deur staat op een kier en ik glip op mijn knieën naar buiten
Ik kijk achterom: Dit wat ik bedoelde.
